Ο άνθρωπος που πέρασε από όλα τα πόστα του Άρη, εξιστορεί στο Onsports τις δικές του αναμνήσεις από το παρελθόν, με αφορμή τα 97 χρόνια από την ίδρυση του Άρη.
Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες προπονητικές προσωπικότητες στην Ελλάδα και από τους λίγους Έλληνες που του έχει ανοιχτεί η πόρτα του Λευκού Οίκου. Ο λόγος για τον Αλκέτα Παναγούλια που εδώ και 50 χρόνια στάθηκε στο πλευρό του Άρη, με θητεία ως ποδοσφαιριστής, προπονητής αλλά και πρόεδρος. Ένας άνθρωπος, του οποίου η φήμη έχει ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα, καθώς έχει καθίσει στον πάγκο της εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, ενώ ήταν ο μοναδικός προπονητής που οδήγησε την Εθνική μας ομάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ιταλίας το 1980 και το 1994 στο Μουντιάλ των ΗΠΑ.
Το Onsports επικοινώνησε με τον Αλκέτα Παναγούλια στην Ουάσινγκτον, όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια, για να μας μιλήσει για τα δικά του βιώματα μέσα στην οικογένεια του Άρη και να μας δώσει τις ευχές του για τα 97α γενέθλια του συλλόγου.
-Τι σημαίνει για σας ο Άρης;
«Ο Άρης είναι μέσα στην καρδιά μου. Υπήρξα 12 χρόνια ποδοσφαιριστής του Άρη, δύο φορές προπονητής αλλά και πρόεδρος της ομάδας. Έζησα στιγμές αλησμόνητες που δεν τις έχω ξεχάσει και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι ιστορίες που τις λέω στα παιδιά μου αλλά και στον νέο κόσμο που ακολουθεί».
-Θυμάστε κάποια ιστορία που σας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;
«Σίγουρα δεν θα ξεχάσω τα εγκαίνια του γηπέδου του Άρη το 1951 με τον τότε πρόεδρο της ομάδας, Αστέριο Γιουβανάκη, που έδωσε τα χρήματα και τα μηχανήματα για να φτιαχτεί το γήπεδο. Ο άνθρωπος αυτός αγαπούσε τον Άρη πιο πολύ απ' το οτιδήποτε, πράγμα το οποίο φάνηκε και στην πράξη.
Θυμάμαι τότε το '51, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ο Καλτέκης που ήταν προπονητής της ομάδας, μας έδινε από ένα καλάθι για να μαζεύουμε τις πέτρες από το γήπεδο κι έπειτα κάναμε την προπόνησή μας, διαφορετικά προπόνηση δεν γινόταν. Είναι μια από τις αστείες ιστορίες που φέρνω στο μυαλό μου.
Μάλιστα, πριν λίγες μέρες κοίταζα μια φωτογραφία που έχω με τον Κλεάνθη Βικελίδη από την εποχή που αγωνιζόμασταν μαζί στην ομάδα και δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα στη θύμηση εκείνων των χρόνων. Είναι τόσες πολλές και έντονες οι μνήμες που έχω από τον Άρη που δύσκολα θα σβηστούν από το μυαλό μου».
-Τι είναι αυτό που, μετά από τόσα χρόνια, σας συνδέει ακόμα με τον σύλλογο;
«Μπορεί να υπήρξα ποδοσφαιριστής και προπονητής του Άρη όμως με συνδέει κάτι παραπάνω με αυτήν την ομάδα. Με συνδέει μια ζωή ολόκληρη και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με φώναξε τότε ο μεγάλος πρόεδρος της ομάδας, ο Γιάννης Αγγέλου, και μου είπε: «Οι προπονητές σου Αλκέτα μου είπαν ότι είσαι καλός παίκτης αλλά αυτό δεν φτάνει μόνο, εμείς θέλουμε να βγάλουμε και καλούς ανθρώπους στην κοινωνία». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό καθώς όταν υπέγραφα το πρώτο δελτίο μου στον Άρη, έτρεμε το χέρι μου».
-Παρακολουθήσατε τη φετινή ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας;
«Ναι την παρακολούθησα. Ο Άρης έκανε μια εξαιρετική πορεία φέτος στην Ευρώπη, έχει ικανούς παίκτες και παίζει καλό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όμως εγώ είμαι της παλιάς σχολής και θα ήθελα να δω πιο πολλούς έλληνες παίκτες στο ελληνικό πόδοφαιρο κι όχι τόσους ξένους. Για μένα ο Άρης είναι κάτι το ελληνικό, το μακεδονικό, το θεσσαλονικιώτικο ποδόσφαιρο. Αυτό θα ήθελα να δω».
-Κλείνοντας, θα θέλατε να κάνετε μια ευχή για τα 97 χρόνια του Άρη;
«Εύχομαι χρόνια πολλά στον ένδοξο σύλλογο της Μακεδονίας για τα 97 του χρόνια. Νιώθω πραγματικά χαρούμενος που έχω υπάρξει ένα κομμάτι της ιστορίας του κι ελπίζω η ιστορία αυτή να συνεχίσει να τιμάται όπως της αρμόζει».
Το Onsports επικοινώνησε με τον Αλκέτα Παναγούλια στην Ουάσινγκτον, όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια, για να μας μιλήσει για τα δικά του βιώματα μέσα στην οικογένεια του Άρη και να μας δώσει τις ευχές του για τα 97α γενέθλια του συλλόγου.
-Τι σημαίνει για σας ο Άρης;
«Ο Άρης είναι μέσα στην καρδιά μου. Υπήρξα 12 χρόνια ποδοσφαιριστής του Άρη, δύο φορές προπονητής αλλά και πρόεδρος της ομάδας. Έζησα στιγμές αλησμόνητες που δεν τις έχω ξεχάσει και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι ιστορίες που τις λέω στα παιδιά μου αλλά και στον νέο κόσμο που ακολουθεί».
-Θυμάστε κάποια ιστορία που σας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;
«Σίγουρα δεν θα ξεχάσω τα εγκαίνια του γηπέδου του Άρη το 1951 με τον τότε πρόεδρο της ομάδας, Αστέριο Γιουβανάκη, που έδωσε τα χρήματα και τα μηχανήματα για να φτιαχτεί το γήπεδο. Ο άνθρωπος αυτός αγαπούσε τον Άρη πιο πολύ απ' το οτιδήποτε, πράγμα το οποίο φάνηκε και στην πράξη.
Θυμάμαι τότε το '51, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ο Καλτέκης που ήταν προπονητής της ομάδας, μας έδινε από ένα καλάθι για να μαζεύουμε τις πέτρες από το γήπεδο κι έπειτα κάναμε την προπόνησή μας, διαφορετικά προπόνηση δεν γινόταν. Είναι μια από τις αστείες ιστορίες που φέρνω στο μυαλό μου.
Μάλιστα, πριν λίγες μέρες κοίταζα μια φωτογραφία που έχω με τον Κλεάνθη Βικελίδη από την εποχή που αγωνιζόμασταν μαζί στην ομάδα και δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα στη θύμηση εκείνων των χρόνων. Είναι τόσες πολλές και έντονες οι μνήμες που έχω από τον Άρη που δύσκολα θα σβηστούν από το μυαλό μου».
-Τι είναι αυτό που, μετά από τόσα χρόνια, σας συνδέει ακόμα με τον σύλλογο;
«Μπορεί να υπήρξα ποδοσφαιριστής και προπονητής του Άρη όμως με συνδέει κάτι παραπάνω με αυτήν την ομάδα. Με συνδέει μια ζωή ολόκληρη και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με φώναξε τότε ο μεγάλος πρόεδρος της ομάδας, ο Γιάννης Αγγέλου, και μου είπε: «Οι προπονητές σου Αλκέτα μου είπαν ότι είσαι καλός παίκτης αλλά αυτό δεν φτάνει μόνο, εμείς θέλουμε να βγάλουμε και καλούς ανθρώπους στην κοινωνία». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό καθώς όταν υπέγραφα το πρώτο δελτίο μου στον Άρη, έτρεμε το χέρι μου».
-Παρακολουθήσατε τη φετινή ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας;
«Ναι την παρακολούθησα. Ο Άρης έκανε μια εξαιρετική πορεία φέτος στην Ευρώπη, έχει ικανούς παίκτες και παίζει καλό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όμως εγώ είμαι της παλιάς σχολής και θα ήθελα να δω πιο πολλούς έλληνες παίκτες στο ελληνικό πόδοφαιρο κι όχι τόσους ξένους. Για μένα ο Άρης είναι κάτι το ελληνικό, το μακεδονικό, το θεσσαλονικιώτικο ποδόσφαιρο. Αυτό θα ήθελα να δω».
-Κλείνοντας, θα θέλατε να κάνετε μια ευχή για τα 97 χρόνια του Άρη;
«Εύχομαι χρόνια πολλά στον ένδοξο σύλλογο της Μακεδονίας για τα 97 του χρόνια. Νιώθω πραγματικά χαρούμενος που έχω υπάρξει ένα κομμάτι της ιστορίας του κι ελπίζω η ιστορία αυτή να συνεχίσει να τιμάται όπως της αρμόζει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου